Sanja Radusin / Priroda u skulptorskoj formi
Otvaranje: Ponedeljak, 8. jul 2019. 20 časova
(8 – 19. jul 2019.)
U ponedeljak, 8. jula, u 20 časova, u Galeriji SULUV biće otvorena izložba skulptura Priroda u skulptorskoj formi Sanje Radusin. Izložba će trajati do 19. jula 2019.
Polazište mog rada je posmatranje i istraživanje prirode, saznanja do kojih dolazim o prirodi i njenim procesima, o formama i materijalima mi omogućavaju
da ta iskustva primenim u svom umetničkom radu. Istraživanje sam sprovela u periodu od godinu dana na mestu starog kopa za eksploataciju gline u Kikindi. Izložba je rezultat mojih istraživanja i predstavljena je kroz fotografije i instalaciju u galerijskom prostoru. Štapićasti elementi od terakote specifično
su raspoređeni u odnosu na galerijski prostor po ugledu na raspoređivanje i grupisanje biljnih i životinjskih formi u prirodnom okruženju.
Autorka
BIOGRAFIJA
Rođena je 1989. u Novom Sadu. Studentkinja je Akademije umetnosti u Novom Sadu na Master akademskim studijama, na studijskom programu vajarstva, kod docenta Mirjane Blagojev. 2017. godine završila osnovne studije vajarstva u Novom Sadu u klasi profesora Tomislava Todorovića. Član je SULUV-a od 2019. Radi na Akademiji umetnosti u Novom Sadu kao saradnik u nastavi na katedri za vajarstvo od 2019. godine. Samostalna izložba ,,Priroda u skulptoskoj formi”, galerija “Kuća Vojnovića”, Inđija, 2019.
Nagrade:
2017.Nagrada Umetničke livnice ,,Stanišić”
2017. Nagrada Departmana likovnih umetnosti iz umetničke discipline Vajanje.
GALERIJA
Fotografije sa otvaranja
SULUV RECENZIJA
Konstrukcija: od prirode do umetničkog dela
Sanja Radusin, Priroda u skulptorskoj formi
8 – 19. 7. 2019.
Izložba Priroda u skulptorskoj formi je nastala kroz master umetničko istraživanje Sanje Radusin kojim propituje grupisanje najčešćih – štapićastih – formi u prirodi. Izložba prikazuje tri faze razvijanja rada, od dokumentacije štapićastih formi u prirodi, poput grančica i trski, preko izvođenja land-art i environmental-art instalacija, do stvaranja serijalnih formi i instaliranja njih u galerijskom prostoru. Na taj način, izložba od dokumentacije, preko mimezisa rezultira u umetničkoj instalaciji u kojoj je priroda tek udaljena referenca.
Druga, mimetička faza rada obuhvata niz land-art instalacija. Umetnica je grančice i trske organizovala tako da liče na strukture koje formiraju životinje ili koje nastaju postojećim tokovima i kretanjima u prirodi. Instalacije iz ove faze liče na gnezda, ili na slojeve koji nastaju gomilanjem grančica koje padaju u dužem vremenskom periodu. Poput radova Endija Goldsvortija (Andy Goldsworthy) one su strukture nastale od prirodnih elemenata u prirodnom okruženju, koje prate prirodne tokove, ali imaju neku distinktivnu osobinu po kojoj je uočljivo da su to dela čoveka, a ne prirode. Ta osobina je najčešće stroga organizacija, bilo formalna (precizan krug, simetrija, oštra ivica) ili strukturalna (ujednačen, disciplinovan raspored elemenata koji inače nisu tako raspoređeni u prirodi). Te distinktivne osobine vrlo kratko traju i umetnički organizovani elementi vrlo brzo postaju deo postojećih strujanja i tokova, razneseni vetrom, vodom, insektima, pticama. Umetnost postaje sredstvo markiranja i isticanja pojava i formi u prirodi.
Ovakvi radovi postoje kao kontrapunkt Hegelovom shvatanju lepog sa početka XIX veka. Prema njegovim zapisima o filozofiji umetnosti, to jest estetici, lepo može biti samo ono što je stvorio čovek, to jest što je delo duha. Priroda ne može biti lepa. U tom smislu, i najružnije naslikana lala je lepša od prirodne lale, jer je delo duha; i najružnija stvar na svetu je iznad svega što je stvorila priroda jer ju je stvorio duh. Savremena umetnost i estetika svakako imaju drugačiji odnos prema prirodi. Rad Sanje Radusin u svojoj trećoj fazi prirodni materijal – terakotu – oblikuje u štapićaste forme i komponuje ih u instalaciju koja donekle oponaša prirodne tokove, a donekle im se suprotstavlja. U jednom segmentu, hrpa štapića od terakote oponaša sklizavanje ili slivanje niz padinu. U drugom segmentu, stabljike od terakote izrastaju iz svih pravaca, bez težnje u vis, bez opiranja zemljinoj teži, štrčeći kao armatura iz stubova i ploča. Ali upravo takve sugerišu mogućnost razvijanja kompozicije i njenog rasta, u (ne)prirodnom, galerijskom okruženju.
Sonja Jankov
