Radionica CRUCIAL SPILLS i performans OVERLEFT LEAVES (UMBLÄTTERN) / Dagmar I. Glausnitzer-Smith
Otvaranje: 5. i 6. april 2019. 20 časova
(1.4 – 6. 4. 2019.)
OPIS
Već poznata novosadskoj publici, performerka Dagmar I. Glausnicer Smit boravi u Novom Sadu od 1. do 6. aprila u okviru SULUV Artist-in-Residence programa u organizaciji Saveza udruženja likovnih umetnika Vojvodine. Umetnica će održati radionicu Crucial Spills na temu performansa, za studente Akademije umetnosti i prezentovaće svoj rad 5. aprila 2019. u Galeriji SULUV. Biće održana i prezentacija radionice, odnosno predstaviće se radovi studenata nastalih tokom radionice – 6. aprila 2019. u Galeriji SULUV.
Radionica je namenjena studentima Akademije umetnosti u Novom Sadu i posvećena je eksperimentima u oblasti performansa. Studenti će u interakciji sa predavačicom Dagmar Glausnicer I. Smit (Dagmar I. Glausnitzer-Smith) istraživati mogućnosti izražavanja u okviru performansa tokom kojih se upotrebljava telo i različite vrste rekvizita, kao i dati ambijenti. Radionica će biti održana na engleskom jeziku.
Spisak učesnika:
Anastasija Komatina
Marija Mitić
Ana Radosavljević
Julijana Pavlovič
Edvard Molnar
Više o radionici:
Experimental Performance Art Workshop – Crucial Spills –
Introduced and facilitated by Dagmar I. Glausnitzer-Smith
The body is the medium through which the creative flow enters the world.
It could be that the artist is present or is absent.
A transmaterial relationship between body and mind means that an active process is based on the idea of matter, which reaches beyond a physical presence. The body can be understood as the anatomical substance, as material, which initiates an action often a reaction. The objective is the practice of creating relationships by connecting body, object and space. The movement of the body in space is transitional however the action creates an image, which remains as impression in anyone’s memory.
The workshop implements practical exercises, observations, group discussions, formative feedback and a final performance art series day which may be open to fellow students.
Participants of the workshop will explore the means of a live ‘image’ in space and its compositional aspects and delivery. A composition is being created with the understanding of space, time, texture, contrast, fragmentation, layers, color and the human body. A composition may be in question and therefore non-directive and intentional aspects are emphasized in the presence of body as object. The discussion will lead to an understanding of the ‘foreground’ of an image in space. Through observation of known habits and the analysis of conventional behavior patterns, predictable actions and re-actions can be placed into the background or they can be displaced. An understanding of ‘Self’ can be experienced with an intuitive approach, serious play and spontaneity.
The workshop takes a practical and critical stance, which will animate the creative process. It is sensitive towards ideas, details and signals, which implement an unfamiliar way of seeing. Through group conversations, individual ideas are being reflected. The question of where is the ‘art’, ‘the work’ remains at the core of the workshop.
Urgency is given to personal experience, documentation methods, presentation and the writing and planning of structures for a Live Action in Performance Art.
Više o nastupu Dagmar I. Glausnitzer-Smith:
5. april 2019. 20 časova, Galerija SULUV
OVERLEFT LEAVES (UMBLÄTTERN)
….for a moment the space functions as an ark (Latin origin, the chest) with a particular arrangement and infusing the potential of significant selections towards peculiar relations…
In the light of the installation occurs an imaginary resurrection of images from the personal memory bank taking shape beyond the assumed physical borders. It is the power of natural survival through the intertwined source of origin between countries and cultures. How much can the viewer as impassive participant know? Archival signs conjoin the presence of several collections, which means that the temporal aspects being addressed are bypassed in the flux of actions.
The heap of things being present and the idea of several notions of displacements undermine the knowledge of source materials and their indicative signs of presence. This is assumed in the absence of appropriation or with the conscious confrontation of appropriated positions.
The installation character spins a territory, harvested in detail from different cultural processes and specifications, i.e. Serbia and Bangladesh, Novi Sad and Dhaka.
The action is the moment of gathering, and creating a non-real fabric of fusion and the possibility of alignment.
BIOGRAFIJA
Dagmar I. Glausnitzer-Smith je 2000. diplomirala na Kraljevskom koledžu umetnosti (Royal College of Art) i 1994. na Goldsmit koledžu (Goldsmith’s College) u Londonu. Od 2003. god. u Nemačkoj organizuje međunarodne radionice posvećene performansu, kao i radionice koje se odnose na dugotrajne, dvanaestočasovne performanse pod nazivom Werktag u interakciji sa različitim gradskim lokacijama. Organizovala je različite javne, međunarodne događaje pod nazivom Transitstation u Londonu, Berlinu, Edinburgu i Kopenhagenu. Predavač je na Kingston univerzitetu (Kingston University) u Londonu od 2003. god.
Više o umetnici:
dagmar-glausnitzer-smith.squarespace.com
transitstation.de
werftraum.org
eru7eglise.kunstwirkstoff.de
GALERIJA
Performans “Overleft Leaves” Dagmar I. Glausnitzer Smith
Foto: Goran Despotovski
GALERIJA
Radionica CRUCIAL SPILLS
Foto: Aleksandar Danguzov
VIDEO
SULUV, Program saradnje, Dagmar I. Glausnitzer-Smith, radionica CRUCIAL SPILLS, preformans DEFACE,
Akademija umetnosti Novi Sad, učesnici: Anastasija Komatina, Marija Mitić, Ana Radosavljević, Julijana Pavlovič, Edvard Molnar.
SULUV RECENZIJA
Noseća konstrukcija za tragove
Dagmar Glausnicer-Smit, Odbačeno lišće (Umblättern)
- april 2019.
Godine 1989, japanski arhitekta Šigeru Ban je napravio građevinu u kojoj je koristio papir kao konstruktivni element. Ovo je bila prva u nizu građevina koja ga je pozicionirala na svetskoj arhitektonskoj sceni kao autentičnog i inovativnog konstruktora. Nedugo potom, 1995. godine, nastala je njegova Papirna kuća koja je ušla u vodeće antologije savremene arhitekture. Ona je reminiscencija na ikoničnu Staklenu kuću Filipa Džonsona iz 1949, u kojoj su svi spoljni zidovi od stakla kako bi postala jedno sa prirodom koja je okružuje, po uzoru na modernističke građevine Mis van der Roa i Le Korbizjea koji su se zalagali za prozračne forme čiju težinu nose stubovi, a ne zidovi. Banova Papirna kuća ima staklene spoljne zidove, dok celu konstrukciju nosi 110 papirnih tuba poređanih u oblik latiničnog slova S. One su hemijski obrađene tako da su otporne na vlagu i nezapaljive. Njihova visina određuje visinu kuće (2,7m), a njihov raspored stvara dva gotovo kružna prostora koja omogućavaju privatnost u kući. Ovo je bila prva stalna građevina u svetu za koju je papir bio odobren kao konstruktivni element. Šigeru Ban je kasnije patentirao nekoliko montažnih kuća od papira koje se mogu lako podići posle nepogoda, poput cunamija i jakih zemljotresa.
Međutim, šta se dešava kada papirne tube ne koristi arhitekta, nego umetnik performansa? Kako je težina tela i samo telo osnovni „materijal“ koji čini performativno umetničko delo, umetnica Dagmar Glausnicer-Smit slično Banu koristi tube kao elemente koji nose konstrukciju, u ovom slučaju njeno telo. Za razliku od Banovih tuba, one koje koristi Glausnicer-Smit nisu fabrički obrađene i samo su zarolan papir što ona iskorišćava da mu priđe na nekoliko načina. U okviru prošlogodišnjeg performansa „Nedosežno trajanje (prošlosti još nema)“ koji je izvela u Galeriji SULUV, Glausnicer-Smit je papir iz rolni odmotavala, ukrašavala prethodno iscrtanim krupnim cvetnim motivima i konačno ga opšivala oko sebe, tako da je on dobio funkciju kimona. Od nosive papirne konstrukcije koja štiti telo, papir u ovogodišnjem performansu postaje konstrukcija koja ga nosi, čime se alegorično postavlja i kao stub ljudskog duha i civilizacije. Umetnica na njemu ostavlja tragove svog postojanja, u vidu boje koju nanosi u pokretima, slično performativnom postupku Džeksona Poloka, u vidu reči koje publika iščitava, sečenjem njegove forme, penetriranje iste iglama i konačno gužvanjem, svom težinom/silom svoga tela.
Pored papira, biljnog derivata, Glausnicer-Smit u prostor svog dela ubacuje hrpu suvog lišća. Oba su prisutni oblici odsutnog života biljke. Umetnica ih, izmeštene iz prvobitnog okruženja, na neki način oživljava kroz ostavljanje tragova o svom prisustvu na njima. To se prisustvo se odnosi kako na Novi Sad, u kojem je u trenutku izvođenja rada, tako i na Daku, glavni grad Bangladeša u kojem je nedavno bila i iz kojeg su neki materijali uključeni u novosadski performans. Izmeštanjem i kombinovanjem sa novim elementima, oni postaju noseća konstrukcija za tragove njenog boravka u Novom Sadu.
Objektnost subjek(a)ta
Julijana Pavlovič, Marija Mitić, Edvard Molnar, Ana Radosavljević, Anastasija Komatina: Zamrljati (Deface)
- april 2019.
Performans Deface nastao je u okviru radionice Crucial Spills pod mentorstvom Dagmar Glausnicer-Smit i njegovi autori su studenti prve i druge godine Novih likovnih medija na Akademiji umetnosti u Novom Sadu. Iako je svaki student bio podstakivan da razvije individualan rad u okviru radionice, oni su odlučili da se njihovih pet paralelnih narativa višestruko prepliće i stapa u jednoj tački, a opet svaki može da funkcioniše zasebno.
Performativne narative, osim dramatizacije u krajnjem stapanju, drži na okupu struktura dela koju čini zejednička problematika i zajedničko sredstvo za troje učesnika. U prvom delu galerije, koji je visok, prostran i staklenim zidom/izlogom otvoren ka javnosti ulice, troje umetnika upotrebom šminke kreira narative o mogućnosti subjektivnosti. Julijana Pavlovič stoji ispred ogledala koje je istih dimenzija kao foto-portreti oko njega. Na fotografijama su ostali učesnici performansa, istovetno našminkani, tako da se svode na simulakrume, to jest kopije nepostojećeg originala. Poistovećivanjem, briše se individualnost, subjektivnost, rod i autentičnosti svakog lica i osobe koju predstavlja. Umetnica se pred ogledalom šminka na isti način dok njen odraz u ogledalu ne postane peta kopija iste maske ili iste persone kojom se predstavlja spoljnom svetu. Za razliku od statičnih, pasivnih portreta na fotografijama, njen portret u ogledalu je slika-vreme, kadar koji traje, u kojem ona ima kontrolu nad situacijom i nad kreiranjem identiteta koji želi.
Kako kontapunkt njenom narativu, Edvard Molnar performansu pristupa kroz apsolutnu pasivnost, objektifikujući svoje lice i dopuštajući da publika našminka/nacrta na njemu šta hoće, tako da na njemu svaka interakcija ostavlja trag. Njegovo lice se pojavljuje kao metonimija duhovne objektifikacije, gde su ljudi tehnološki viškovi, masa ili roba, ali i telesne objektifikacije, gde se telo pojavljuje kao lutka u širokom spektru industrija, od modnih do seksualnih. Ana Radosavljević na treći način koristi šminku kao metod prenošenja poruke, nanevši je, kao prljavštinu, na celo telo. Kozmetičke boje koje naširoko služe ulepšavanju, na njoj postaju prašina sa svih puteva koje čovek pređe, tragovi svih iskustava i svih društvenih uloga koje ima, a svakako i tragovi nasilja koji ostaju na telima. Kao zaklon ili sklonište joj služi čaršav koji asocira na onaj kojim se prekrivaju preminuli. Ako bi se ova tri rada sa šminkom posmatrala u lingvističkom smislu, performans Pavlovič bi bio „ja činim“, Molnara bi bio „nada mnom čine“, a Radosavljević „nada mnom je učinjeno/su učinili“.
Drugi deo galerije je zatvoreniji, mali i omogućava intiman doživljaj prostora. U tom delu Marija Mitić stvara ambijent u kojem se emocije ogledaju jedna u drugoj. Dok umetnica otelovljuje faze anksioznosti i očaja, naspram nje ide projekcija plakanja subjekta u koji ona ima uvid, ali ne i pristup. U ovom narativu se same emocije ogledaju jedna u drugoj – projektovan snimak plakanja postaje mentalna projekcija nemoći, ali i emocija koja se projektuje na umetnicu i izaziva drastičnija osećanja. Svaki spoljašnji pristup ovoj gradativnoj emotivnoj dinamici izgleda kao zadirenje u nešto krajnje lično.
Kao svojevrsna scenografija između i iznad ova dva dela galerije i četiri performativna narativa, postavljen je serijalni autoportret Anastasije Komatine. Odabirajući da procesualnost intervencije na svom licu/liku predstavi kroz foto-dokumentaciju, Komatina ostvaruje dvostruko prisustvo (ili odsustvo) iz performansa. Gledano iz jednog ugla, ona je prisutna i kroz fotografije i kao (sa)učesnik Molnarevog performansa; gledano iz drugog ugla, ona nije prisutna kao umetnik performansa, nego kao i ostala publika koja participira u Molnarevom izvođenju. Njih dvoje, kao i Julijana Pavlovič, stavljaju akcenat na lice kao polje identiteta i alegorije onoga što radimo sebi i onoga što nam drugi rade da bismo opstali tu gde se nalazimo.
Svih pet narativa ističe ambivalentnost između performativnost i pasivnosti. Julijana Pavlovič govori o kalupima u koje se moramo uklopiti da bismo, prividno, mogli da imamo kontrolu nad svojim životom; Edvard Molnar govori o čoveku kao nekome koga obeležavaju, identifikuju i izmeštaju kako se kome prohte; Ana Radosavljević o svemu onome što čovek trpi; Marija Mitić o emocijama slomljenosti; Anastasija Komatina o odsutnom subjektivitetu koji egzistira samo na slici. Subjektivnost i identitet se u narativima svih pet umetnika formiraju kroz ugnjetavanje, to jest nestaju tako, i svaki narativ prati različitu fazu u tom nestajanju. Završnica svih performativnih narativa je sastajanje pet subjekata i traženje utehe u zajednici. Oni simbolično razmazuju boje na svojim licima, tako da nema više razlike između onih koji imaju prividni izbor u svom životu, onih koje život ‘šuta’ na sve strane i bilo koga drugog. Posle toga, praznih izraza lica, subjekti se ponovo rastaju, bez naznake da su našli utehu i ispunjenje u zajedništvu.
Sonja Jankov
