Dušan Marino / Izložba slika
Otvaranje: 13. jun u 20:00 sati
(13 – 24.6.2022)
U ponedeljak, 13. juna, u 20 časova, u Galeriji SULUV, biće otvorena izložba slika Dušana Marina. Posetioci će izložbu moći da pogledaju do 24. juna 2022.
Dušan Marino, kroz svoj umetnički rad stvara slike veoma zanimljivog i autentičnog spoja sadržine i forme. Gotovo dnevnički, na duhovit način beleži svakodnevnicu, bavi se popularnom kulturom, trešom i kičom… ali i složenim odnosom pojedinca, muškarca i žene, njihovim identitetnom u odnosu na vreme i prilike kao i njihovim nesvesnim viđenjem sebe samih. To je poetizovana društvena kritika oštrih zapažanja izražena svežim slikarskim postupkom i likovnošću koja se jednako oslanja na estetiku digitalnih i tradicionalnih medija.
Skoro uvek predstavlja pojedinca kao tipizovan lik uopštenog identiteta koji kao da predstavlja arhetipskog čoveka sa Balkanskih prostora I u novijoj istoriji . Na tim osobama, uočava, beleži i naglašava njihove osobenosti toliko smešne a još češće groteskne, postavljajući ih u određene situacije iz života, ukazujući posmatraču na utilitarni sadržaj svog dela koji je na pravi način odvojen od sadašnjeg estetskog oblika.
BIOGRAFIJA
Dušan Marino rođen je 1989. godine u Pančevu. Na Fakultetu likovnih umetnosti u Beogradu završio je osnovne i master studije na odseku slikarstvo. Pored svoje umetničke delatnosti, već 15 godina vodi alternativni umetnički prostor „Galleria Caffe“ u Pančevu, koji se bavi promocijom kulture i afirmacijom mladih umetnika.
GALERIJA
Fotografije sa otvaranja
SULUV RECENZIJA
Lidija Marinkov Pavlović
Dušan Marino – slike
Slike Dušana Marina, umetnika mlađe generacije koji aktivno živi i stvara u Pančevu, predstavljaju duhovitu kritiku savremenog, postdemokratskog društva u kome se stereotipi grade i razgrađuju na paradoksalan i neretko bizaran način. Zahvaljujući ekspanziji transnacionalnog korporativnog kapitalizma, proizvodi, robe i usluge toliko brzo nalaze nove konzumente i zamenjuju stare, da više nema govora o stabilnim identitetima, oblicima života i homogenim telima, pa čak ni o konvencionalnim prostorima, kako javnim, tako i privatnim. Svi ti elementi, najbolje se zapravo mogu sagledavati, predstavljati i analizirati kroz fragmentarne slike/prizore u kojima je detalj ponekad važniji od celine, u kojima se tela uobličavaju jedino zahvaljujući neposrednom kontekstu, dok će prostor ostati tek zadnji plan ili virtuelno polje za kontingentne događaje koje će već sutra realizovati kapitalistička mašina.
Tako složena i promenljiva konstelacija savremene svakodnevice (u domaćim prilikama, ali ne samo u domaćim), jeste centralna tema slika, koje sa izvanrednim osećajem za sadašnji trenutak, stvara Dušan Marino. Istetovirani muškaraci na automobilu ili, pak, u igri sa automobilčićima; muškarci sa grudima (mišićavim, gojaznim, ženskim?) ili bez njih; sa ženama ili sa šarenim bodybuilding suplementima – sve su to scene koje precizno slede logiku potrošačkog društva.
Međutim, za razliku od pristupa koji je karakterističan za pop art, Marino ne insistira toliko na direktnim aproprijacijama motiva ili na tehnikama umnožavanja. Ovde je reč o višestrukoj remedijalizaciji i to pre svega kroz preuzimanje jezika novih digitalnih medija, odnosno grafičkih softvera. Na taj način, radovi koji su nastali u malim beležnicama i blokovima, postaju slike velikog formata koje podsećaju na digitalni kolaž. Drugim rečima, Marino ponovo prisvaja sve one slikarske alatke i njihove efekte koje je nekada davno, po ugledu na analogno slikarstvo, proizveo Photoshop. Rezultat je veoma zanimljiv i duhovit: na mestima koja su originalno crtana ružičastim flomasterom, sada dobijamo pastuozne poteze koji po gestu podsećaju na Free Hands Brushes, dok, na primer, efekat Eraser Tool alatke ne samo što otkriva ravnu površinu platna, već briše i bogate slojeve slikarske fakture.
U izvesnom smislu, Dušan Marino je uspeo da zatvori krug u kome je kritika savremene proizvodnje povezana sa svojim tehnikama, artefaktima, označiteljima i impaktima. Njegove slike se zbog toga veoma teško reprodukuju, pa ih obavezno treba videti uživo, u analognom, fizičkom prostoru u kome je, čini se, današnja kritička praksa jedino i moguća.
