Izložba radova novih članova SULUV 2020.

SULUV RECENZIJA

Slavica Popov

Novi članovi – novi pogledi

Poslednjih godina primetna je sve veća zainteresovanost umetnika za članstvo u Savezu udruženja likovnih umetnika Vojovodine. Evidentno je da je Udruženje poslednjih godina prilično angažovano kako na promovisanju savremene Vojvođanske umetnosti tako i na transformaciji samog Udruženja u programskom, finansijskom i organizacionom smislu. Ove promene kao i njeni rezultati uslovili su sticanje poverenja u Udruženje kod umetnika različitih generacija, pa će u 2020. godini Udruženje imati 24 nova člana. U umetničkoj praksi novoizabranih članova prisutan je široki raspon vizuelnih medija, od tradicionalnih slikarskih i vajarskih tehnika do performansa i savremenih novih medija, kroz koje istražuju različite društvene, ekonomske, sociološke i druge teme. Štafelajnoj slici ostaju dosledni Braco Azarić (1951) koji ekspresivno slika pejzaže i motive iz seoskog života, zatim Saša Vasiljević (1970) i Miloš Gavrilović (1993) koji se, zasebno prateći ličnu poetiku, bave estetikom ružnog, slikajući nasilne scene odnosno zastrašujuće nadrealne kompozicije, dok Zorana Đaković (1994) u svojim slikama predstavlja fantastične predele slikane jarkim bojama. Dejan Krstić (1994) i Lili Bunjik Eros (1983) istražuju psihološka stanja u okviru portreta, Krstić koristi postupak hiper realizma slikajući predimenzionirane portrete, dok Bunjik Eros vešto koristi tehniku akvarela koja joj omogućava dozu lirske intimnosti u radovima, a opet iznenađuje dominacija neutralnih boja sa mrljama na licima portretisanih. Rade Tepavčević (1994) i Nemanja Milenković (1996) u svojim radovima kritikuju savremeno društvo istražujući odnos ljudi prema životinjama. Tepavčević na neutralnoj pozadini pojednostavljeno slika uglavnom pse u određenim kontekstima koje često upotpunjuje tekstom, dok se Milenković pored slike bavi i crtežom, instalacijom i intervencijom. Ljubica Tucakov (1994) takođe na neutralnoj površini slika aktove na kojima istražuje žensko telo i njegov prostor. Slike Jovane Milosavljević (1996) i Maje Gajić (1991) često izlaze u treću dimenziju. Gajić gradi sliku od drveta, i to kombinujući širok spektar grančica od svetlih do ugljenisanih, dok Milosavljević u svojim slikama predstavljena apstraktne pejzaže a trodimenzionalnost postiže upotrebom konca. Aleksandra Kovačević (1990) kroz slike istražuje skulpture i spomenike, odnosno skulptorske materijale, dok Tamara Dragan (1990) skulptorski materijal koristi za građenje slika sa geometrijskim kompozicijama. Vajarka Magdalena Pavlović (1989) izrađuje skulpture uglavnom u kovanom limu balansirajući između figuracije i apstraktnih formi. U radu Milene Cvetković (1990) i Tatjane Marticki (1996) dominantna je grafička tehnika kolografija i linija kao struktura rada. Ivan Perak (1993) je takođe posvećen grafičkom mediju vešto predstavljajući arhitektonske elemente koji u sebi nose draž renesansnih crteža ali i nadrealne atmosfere. Ljubica Stojanović (1986) kroz digitalnu štampu i crteže istražuje različite nivoe svesti predstavljajući bube koje aludiraju na Rošarhove mrlje i mandale, dok Doris Milešević (1990) kroz fotografiju predstavlja detalje urbanih predela u kojima pronalazi likovnost. Pet umetnica Irena Kovač (1992), Sanja Anđelković (1991), Darija Medić (1986), Sonja Radaković (1989) i Ana Novaković (1987) koriste svaka u svom radu raznovrsne medije i umetničke strategije prisutne u savremenoj umetničkoj praksi vešto fluktirajući u skladu sa idejama koje prezentuju, a koje se često tiču identiteta, roda, ličnih i društvenih odnosa.

Raznovrsnost umetničkih senzibiliteta i poetika, kao i medija izražavanja prisutna je kako kod novih članova Udruženja tako i kod onih nekolko stotina koji su već duže vreme njegovi članovi. I te razlike i njihovo prihvatanje jesu osnovna snaga Udruženja koje postaje mesto gde se kreativno sudaraju najraznovrsnije umetničke forme izražavanja iz kojih mogu proisteći različita razmišljanja, stavovi i pogledi na budućnost.